Αγρίεψαν οι μάζες ή, μήπως, άλλαξα εγώ;

Γατάκια μου, καλημέρα…

Διάβασα το παρακάτω κομμάτι στο docamiok.blogspot.com και πραγματικά ένιωσα όπως ο συντάκτης του κειμένου. Πιστεύω πως κι εσείς λίγο πολύ το ίδιο θα νιώσετε κι αυτό είναι κάτι που πιστεύω ότι δεν έχει να κάνει μόνο με την Αθήνα αλλά και με άλλες μικρές ή μεγάλες πόλεις της Ελλάδος. Διαβάστε και θα καταλάβετε τι… εννοεί ο ποιητής!!!
«Για 20 χρόνια έζησα στην Αθήνα. Συγκεκριμένα στα Εξάρχεια. Αρχικά στη Νεάπολη και αργότερα στη Βαλτετσίου, τον κεντρικό δρόμο των Εξαρχείων. Είχα μάθει να ζω με τους άλλους ανθρώπους γύρω μου. Και δεν εννοώ τις καθημερινές φάτσες αλλά τις άλλες. Τις ύποπτες. Τους τοξικομανείς στη γωνία Μπενάκη και Βαλτετσίου, που τα βράδια μαζεύονταν για να τα πούνε ή να τα πιούνε. Πέρναγες ανάμεσά τους και ήξερες πως είσαι ο παρείσακτος και ωστόσο εντυπωσιακά ασφαλής. Σαν να ήσουν άνθρωπος δικός τους, απλώς γιατί σε βλέπανε κάθε τόσο να περνάς μέσα στη ζάλη τους. Τότε δεν φοβόμουν τα Εξάρχεια ούτε την Ομόνοια τις νύχτες. Δεν μου έκαναν εντύπωση οι εκδιδόμενες γυναίκες της Σόλωνος ούτε και οι παρακμιακοί τύποι που κυνηγιόντουσαν στους δρόμους και περνούσαν σε λίγο αιμόφυρτοι από μπροστά μου. Ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Σήμερα όμως νιώθω αλλιώς. Δεν μπορώ να περπατήσω νύχτα στην Αθήνα. Ακόμα και την ημέρα αποφεύγω έρημους δρόμους. 2 φορές μου έχει τύχει μέρα μεσημέρι κάποιος να με ακολουθεί και μόλις τον κοιτάξω λίγο στραβά και καλοσκεφτεί τον όγκο μου αλλάζει γνώμη και απομακρύνεται. Και δεν μιλάμε για σκοτεινές γειτονιές, αλλά για Πλάκα και Κολωνάκι. Τι έχει αλλάξει, λοιπόν; Η Αθήνα έγινε πιο σκοτεινή και ο κόσμος της ένα κολαστήριο; Αγρίεψαν οι μάζες και δεν μπορεί να τις ελέγξει κανείς; Είναι όντως πιο επικίνδυνη απ’ ό,τι πριν 10 χρόνια που ανέβαινα για βόλτα σούρουπο στο Λυκαβηττό; Η, μήπως, άλλαξα εγώ; Μήπως η αυτοσυντήρησή μου αυξάνεται στο πέρασμα του χρόνου; Μήπως έχω χάσει το συναίσθημα του «άτρωτου» που είχα κάποτε; Αν ισχύει το πρώτο, λυπάμαι για τον κόσμο που ζω. Αν πάλι ισχύει το δεύτερο, λυπάμαι για τη φύση του ανθρώπου…».

ΚΟΥΙΖάκι: Ποιος πολιτικός «παρήγγειλε» την προαγωγή και την αποστρατεία αξιωματικών της Πυροσβεστικής;
Βοήθεια: Είναι και… άμπαλος!!!

....................................................

Η… μαμά πατρίδα

Είναι αλήθεια πως στα… παράλογα της στρατιωτικής θητείας πρέπει μερικές φορές να απαντάς… παράλογα. Διαβάζοντας το ανέκδοτο που έστειλε ένας πολύ καλός φίλος της στήλης, θα καταλάβετε… Έρχεται ο στρατηγός στο στρατόπεδο και λέει:- Πώς σε λένε, παιδί μου;- Γιώργο, στρατηγέ μου.- Τι είναι για σένα η πατρίδα;- Ε, δεν ξέρω, στρατηγέ μου.- Πίσω γρήγορα στη θέση σου! Πώς σε λένε εσένα;- Μιχάλη, στρατηγέ μου.- Τι είναι για σένα η πατρίδα;- Η μητέρα μου, στρατηγέ μου.- Μπράβο παιδί μου, πήγαινε στη θέση σου! Πώς σε λένε εσένα, παιδί μου;- Μήτρο.- Τι είναι για σένα η πατρίδα;- Η μητέρα του Μιχάλη, στρατηγέ μου!

.......................................................

“Milos is for lovers”

Τελευταία όπου κι αν κοιτάξω πέφτω πάνω στη Μήλο. Φανταστείτε ότι ακόμα και το αφεντικό μας κάπου εκεί τριγυρνάει. Δεν ξέρω αν όντως ισχύει ότι είναι νησί μόνο για ζευγαράκια, αλλά εγώ έπαθα πλάκα με τις φωτό που βρήκα στο yiannisight.blogspot.com. Πραγματικά αξίζει να το επισκεφτείτε. «Στη Μήλο πέρασα καλά… Θα μπορούσα και καλύτερα , αλλά κάτω από τις δεδομένες συνθήκες πέρασα όσο το δυνατόν καλύτερα γινόταν… Φυσούσε παρά πολύ, είχε αρκετό κύμα και έκανε λίγο ψυχρά και αλλά πολλά που δεν είναι της παρούσης… Εγώ βέβαια δεν το είχα υπολογίσει και ψιλοκρύονα το πρωί και το βράδυ… Το νησί ήταν γεμάτο ζευγάρια και μόνο (δεν το ήξερα, αφού το moto του νησιού είναι ‘milos is for lovers’ και μάλλον ήμουν ο μόνος single εκεί). Θα αρχίσω να σας δείχνω φωτό και να λέω εντυπώσεις από την αρχή προς το τέλος σε ξεχωριστά ποστς ντει μπάι ντει, γιατί είναι παρά πολλές οι φωτο για ένα ποστ. Όλα τα σχόλια δεκτά».

Άντε και ήπιες λίγο παραπάνω. Πώς γυρίζεις το βράδυ σπίτι;

....................................................

Τις προάλλες σας είχα γράψει σχετικά με τον θεμελιώδη νόμο του αφεντικού. Για σήμερα σας έχω τους λόγους για τους οποίους διαφέρετε από το αφεντικό σας, όπως τους βρήκα στο toatomo.blogspot.com.

Όταν σου παίρνει πολύ ώρα, αργείς.
Το αφεντικό σου είναι προσεχτικός.

Όταν δεν κάνεις κάτι, τεμπελιάζεις.
Το αφεντικό σου, είναι απασχολημένος.

Όταν κάνεις λάθος, δεν προσέχεις και αδιαφορείς.
Το αφεντικό σου, είναι άνθρωπος.

Όταν το κάνεις όπως θες εσύ, δεν κάνεις ό,τι σου είπαν.
Το αφεντικό σου, είναι δημιουργικός.

Όταν το κάνεις μόνος σου, δε συνεργάζεσαι.
Το αφεντικό σου, παίρνει πρωτοβουλία.

Όταν παίρνεις θέση, σε έχει φάει η ξεροκεφαλιά.
Το αφεντικό σου, είναι αποφασιστικός.

Όταν παραβιάζεις έναν κανόνα, φέρεσαι εγωιστικά.
Το αφεντικό σου, είναι πρωτοπόρος.

Όταν βοηθάς ένα συνάδελφο, «παρατάς τη δουλειά».
Το αφεντικό σου, «παίζει ομαδικά».

Όταν κάποιος άλλος κάνει τη δουλειά σου, βυσματώνεις κόσμο.
Το αφεντικό σου, κατανέμει ευθύνες.

Όταν είσαι εκτός γραφείου, «περιφέρεσαι ασκόπως» ή «κοπροσκυλιάζεις».
Το αφεντικό σου, «είναι σε δουλειά» ή «έχει μίτινγκ».

Όταν Παρασκευή δηλώνεις ασθένεια, έκανες το Σαββατοκύριακο τριήμερο.
Το αφεντικό σου, πρέπει να είναι πολύ άρρωστος.

Όταν ζητάς να φύγεις νωρίτερα, πας για γκομενοδουλειά.
Το αφεντικό σου, έχει πάθει υπερκόπωση.

Όταν κάνεις καλή δουλειά, σου χτυπούν την πλάτη.
Το αφεντικό σου, χτυπάει ταβάνι με το μπόνους.

Όταν δεν κάνεις κάτι, «όλα πρέπει να στα λένε;;;».
Το αφεντικό σου, «ε, όλα αυτός θα τα κάνει εκεί μέσα;;;»

Καταλαβαίνεις λοιπόν, μικρή μου, πόσο δύσκολο είναι να γίνεις αφεντικό;
Τι τα θέλεις αυτά, εσύ δεν είσαι για τα δύσκολα...
Πολλά φιλιά, το «αφεντικό" σου